Dziękuję za te historie, szczerą do bólu analizę szkodliwych mechanizmów obecnych w życiu prawie każdego, w mniejszym lub ogromnym jak u bohatera stopniu.
Poraża mnie jego świadomość i jednocześnie stopień uwikłania, tak duży, że utrudniajacy całkowite wyzwolenie.
Bo chyba tak to właśnie z nami jest.
Potwornie trudno jest się wyzwolić.
Pomyślałam też o tym jak bohater, prawdziwa postać prawdziwej historii, odkrył się z tą trudna historią przed światem. Nie wiem jak wpłynie to na jego dalsze życie, ale rozumiem to trochę jak poświęcenie się dla innych w podobnej sytuacji. Pomoc w zrozumieniu, uświadomienie i otucha, że nie jesteśmy z tym sami.
I nie chodzi tylko o kwestie nadużyć seksualnych, ale o wiele innych traum, które naznaczaja ludzi i później kształtują ich życie.
Radzenie sobie z nimi na własną rękę to między innymi tworzenie mechanizmów działających jak narkotyk. Przynoszących ulgę i szkodzących jednocześnie.
Typowe, silnie uzależnienie, o którym bohater wspomniał w swoim wyznaniu na scenie i którego moc trafnie zoobrazowano w ostatnim odcinku.